Gevoel

Vorige week ben ik met manlief en hondje Nina naar Nederland gereisd. We gingen op weg naar het vliegveld en reden achteruit de oprit af. Ik keek naar het huis en ineens realiseerde ik me dat dit de laatste keer was dat ik het huis zou zien. Per 1 november is de huur opgezegd en het huis zal gesloopt gaan worden. Bij mij kwam er meteen een stroom van gedachten op gang. Wat vind ik hiervan? Is het goed, ben ik verdrietig? Het verdrietige gevoel dat ik verwachtte kwam niet, wel een schuldgevoel. Ik voelde me eigenlijk een beetje verplicht om verdrietig te zijn, omdat de chauffeur die naast me zat het zo vreselijk vindt dat we weggaan. Ondanks die druk voelde ik vanbinnen dat het goed was. Ik voelde rust.

In Ethiopië lijkt het een verplichting om te huilen. Er wordt natuurlijk gehuild bij begrafenissen, alleen huilt echt iedereen. Er worden soms zelfs mensen ingehuurd om te huilen! Ook heb ik meegemaakt dat er heftig wordt gehuild bij blije gebeurtenissen, bijvoorbeeld als de bruidegom het ouderlijk huis verlaat om zijn bruid op te gaan halen om te gaan trouwen. Ook als de bruid wordt opgehaald wordt er gehuild. Voor mij als nuchtere Nederlandse is dat lastig. Ik kan het niet. Ik heb het geprobeerd, maar nee, de tranen komen niet als vanzelf. Daar zijn de Ethiopiërs veel beter in! Na het huilen wordt er trouwens wel heel goed gefeest, bij een bruiloft wel drie dagen aan een stuk. Er is veel eten, veel drank, harde muziek, er wordt gedanst en gekletst.

Die rust die ik voelde bij het wegrijden bij het huis heb ik vaker gevoeld. Bij belangrijke beslissingen in mijn leven was de rust er vaak ook. Dit zijn dingen die ik diep vanbinnen weet. Mijn hart weet! Zo’n 15 jaar geleden was er de gedachte dat ik naar een ver land zou gaan om daar te wonen en mijn lief te ondersteunen om zijn droom waar te maken. En in 2004 was het avontuur ineens daar. In 2012 kocht ik op het vliegveld van Johannesburg, Zuid-Afrika, een heel grote pepermolen. Ik zei toen: Als de peper op is gaan we iets nieuws doen. En ja, de peper is nu bijna op! Het lijkt terloops, dit soort opmerkingen, maar er zit diepe waarheid in. En ik ben dan toch weer verrast als er waarheid in de terloopse opmerking zit, ook al weet ik het diep vanbinnen.

Onlangs kreeg ik van een vriendin een link doorgestuurd met de blog Engelen, de dood van een 5-jarige en gelukkig zijn van Susannah van Asch-Yasuda. In dat blog werd voor mij de spijker op de kop geslagen. Als er zware, moeilijke dingen in je leven gebeuren is er altijd steun. Op heel onverwachte en bijzondere manieren krijg je boodschappen door die je vertellen dat het goed is. En mijn gevoel van rust komt daaruit voort.

Je moet ervoor openstaan en erop durven vertrouwen, maar het leven wordt er echt een stuk makkelijker door. En de boodschappen komen echt niet alleen maar als je mediteert. Juist op momenten dat je bezig bent met iets heel anders sla je een tijdschrift open en daar staat ineens die ene zin die je vertelt dat het goed is of er speelt een liedje op de radio of er belt ineens iemand op of je krijgt ineens een kriebel vanbinnen. Signalen krijgen we op allerlei verschillende manieren.

Wat wel helpt is om iedere dag even te mediteren. Je gaat dan intuïtiever leven en dan sta je als vanzelf meer open voor de signalen die naar je gestuurd worden. Voor degenen die dat willen gaan leren heb ik binnenkort een verrassing!!