Schrijversblok

Afgelopen week ben ik begonnen met het schrijven van mijn eigen meditatie teksten. Het was een interessant proces.

Ik wilde er al zeker een half jaar geleden aan beginnen. Eerst had ik bedacht om gewoon meditaties van anderen te vertalen in het Nederlands en daar de mensen in Nederland mee te helpen. Maar dat voelde niet goed. Natuurlijk zou ik er mensen mee kunnen helpen. Er zijn voldoende mensen die zich niet zo vertrouwd voelen met de Engelse taal om er een meditatie in te volgen. Maar ik deed er weinig mee. Uiteindelijk zette ik me ertoe om uit te vinden waarom het er steeds niet van kwam. En dat bleek mijn gevoel te zijn. Het gevoel dat het niet van mezelf was. Dat het niet uit mij kwam. Als je in je eigen schuur een grasmaaier hebt staan ga je toch niet het gras in je eigen tuin maaien met de grasmaaier van de buren? Dat voelt dan toch raar, dat je niet je eigen spullen gebruikt. Zo is het dus voor mij met de meditatieteksten. Ik heb een onuitputtelijke bron in mij die ik kan gebruiken. Copy/Paste past niet bij mij! Het vanbinnen laten ontstaan en dan gebruiken wel.

Afgelopen zaterdag was het eindelijk zover! Ik ging zitten in de hangmat op mijn fijne plek in de tuin en begon te schrijven. Ik werkte vanuit een flow, gewoon    neerschrijven wat er in mij op kwam. Het liep best lekker tot er ineens een gedachte naar binnen sloop: wie gaat hier nou van tot rust komen? Waarom zouden mensen deze meditatie willen ervaren? En dan ook nog die opmerking die werd geplaatst op mijn vorige blog! Zie je wel dat mijn gedachten het helemaal niet waard zijn om opgeschreven te worden!

Heftig was het! Want ik werd ineens helemaal naar beneden gezogen door deze gedachten! Het voelde alsof ik van achteren werd aangevallen. Ik stopte met schrijven en ging andere dingen doen. Zwemmen, lezen, me vervelen. Ik voelde me rot! De hele tijd hing er een donderwolkje boven mijn hoofd. Daar moest ik iets aan doen! Maar wat en hoe?

De volgende dag kwam er na het ontbijt een doorbraak. Wat was er waar van de gedachten die mij zo naar beneden trokken? Het waren gevoelens van onzekerheid die de overhand namen. De onzekerheid die er bij mij vanbinnen altijd is. Het gevoel dat ik het nooit waar zal kunnen maken. Dat ik niet slim genoeg ben. Dat het een grote teleurstelling zal worden. Mijn innerlijk kind kwam naar boven.  Een mooi vrolijk meisje dat zoveel te geven had maar niet durfde te geven, omdat haar steeds weer verteld werd dat het niets voorstelde wat ze te geven had. Daar zat ze, het kleine kind in mij, helemaal ontredderd en verdrietig. Ik heb haar op schoot getrokken en geknuffeld. We hebben samen even gehuild. Dat luchtte op. We hebben samen de negatieve gedachten een positieve draai gegeven door er sterretjes op te plakken. De donderwolk begon op te lossen en daarmee ook het rotgevoel dat ik had.

Al snel daarop kwam de positieve gedachte naar boven dat er zich een schat in mij bevindt. Een schat aan ervaring die door passie wordt gedragen. Het is goed om dat te delen. Ik moet me niet laten weerhouden door negatieve gedachten. Deze gedachten zijn een deel van mij en ik omarm ze. Ze mogen mij echter niet weerhouden van het bereiken van mijn doel: een onderneming in welbevinden. De meditatieteksten die ik aan het schrijven ben zijn een onderdeel van die onderneming. Ik hoop dat mijn onderneming tot bloei zal komen als de tijd daar rijp voor is.