Achter de wolken schijnt de zon

De afgelopen dagen heb ik met mijn ziel onder mijn arm gelopen. Ik wist het even niet meer. Ik voelde me niet happy, ik zat niet lekker in mijn vel. Als er iets met iemand gebeurt die dichtbij staat raakt je dat. Als je dan ook nog eens ver weg woont, zo ver weg dat je de afstand niet even snel kunt overbruggen dan geeft dat het gevoel van met je ziel onder je arm lopen. Ik heb dat gevoel nooit zo echt ervaren, maar nu was het er. En inhakend op mijn vorige blog: dit was iets dat me echt raakte! En waar blijf je dan met IK BEN en HET IS…? Als iets je dan toch raakt, hoe ga je daar dan mee om? Ik was behoorlijk uit balans en het is goed om dan op zoek te gaan naar manieren om de balans weer terug te vinden. Liefst in alle rust terugkomen bij jezelf. Maar hoe doe je dat en waar vindt je zo’n plek?

Om te beginnen ben ik naar mijn eigen plekje gegaan in de tuin. Lekker in mijn hangmat in contact met de natuur. Dit contact bereikte ik door naar binnen te keren en vanuit diep in mezelf de bomen te vragen om contact. Ik voelde al snel de steunende energie. Het bijzondere is dat je er niet echt iets voor hoeft te doen. De energie komt vanzelf naar je toe en stroomt door je heen. En de kunst is om het gewoon te laten gebeuren.

Verrassend genoeg kreeg ik tijdens die dag ook regelmatig bezoek van twee hoornvogels. Dat is zo’n vogel die in de film The Lion King de helper van de koning is. De vogel die met Simba mee vliegt om hem te begeleiden. Het voelde alsof ze er voor mij ook waren om mij te begeleiden. Alsof ze er waren om mij te helpen om met de situatie om te gaan. Ze waren niet aan het schreeuwen zoals normaal maar ze waren stil en piepten af en toe zachtjes. Als ik hun geluidjes beantwoordde dan hupten ze van tak naar tak. Ik vond het zo bijzonder! Het was ook een mooie afleiding van het ontheemde gevoel dat ik had!

Een paar dagen later voelde ik me weer wat meer in balans. Ik had iedere dag de natuur om hulp gevraagd. Het ging beter, het onverwachtse had minder effect op me. Om de dag af te sluiten was ik bij het uitzichtpunt over de rivier. Het was de hele middag al bewolkt maar ineens, vlak voor de zonsondergang, piepte er een paar zonnestralen door de wolken. Het was schitterend! Ik heb meteen een foto gemaakt om het ook met jullie te kunnen delen.  En ik realiseerde me meteen: achter de wolken schijnt de zon. Ook al gebeuren er onverwachtse en vervelende dingen die je uit evenwicht brengen, er is altijd een lichtpuntje. Er is altijd weer de mogelijkheid om terug in balans te komen. En liefst zo snel mogelijk, om je gevoel weer op orde te krijgen. Als je gevoel namelijk op orde is kun je ook de mensen om je heen meer steun bieden, wat altijd welkom is in moeilijke tijden!